laatste bezoek

We starten op de tweede verdieping van het verpleeghuis. Als we de trappen af komen kijken we rechtstreeks een slaapkamer in. Een vrouw met een tafeltje voor zich ziet ons de trap af komen. Als ik de kamer in wil word er met een handgebaar duidelijk gemaakt dat ik niet welkom ben. Mw. wuift me weg. Ondeugend als ik ben zet ik toch door met ruggensteun van Cato. Opeens veranderen haar gebaren in die van een dirigent. Wij neuriën en fluiten mee op het ritme van haar bewegingen. Dit gaat even zo door. Als ik doorloop, blijft Cato nog verder uitbundig zingen en dansen op uitnodiging van mw.

Knuf zoekt een oude bekende op, met wie ze al jaren mooie contact momenten heeft. Vandaag vinden ze op gevoelsniveau elkaar al snel. Cato en ik staan erbij en worden er stil van.

Het huis word verbouwd. Daardoor zijn er op de begaande grond tijdelijke kamers gemaakt waar een aantal dames wonen. De omstandigheden zijn primitief en dit vraagt veel van elkaars geduld. Wij worden gevraagd om daar ook langs te gaan. Bakkie, Kloet en ik komen daar als eerste aan. Kloet maak snel een hoop lol, maar ook rust en aandacht. Aan het einde krijgt Kloet een met de hand geschreven briefje mee. Dit blijken Bijbelteksten te zijn, als ze vertaald worden voor ons . De strekking van beide stukken tekst gaat over liefde.
Ik ga een kamer in en zie een oude broze vrouw naast haar bed zitten met de rug naar iedereen toe. Als een kleine ondeugende jonge kruip ik naar haar toe, heel stil en ga naast haar zitten. Mijn tas met spullen schuif ik in haar gezichtsveld.
Mw. ziet gelijk mijn handpop in de vorm van een poes. Ik pak deze op en zet hem bij mw. op schoot. Gelijk zie ik mw. veranderen van een oude broze vrouw naar een jong meisje die helemaal ontroerd raakt. Mw. pakt de poes beet en knuffelt deze lang, fluistert lieve woordjes en lacht uitbundig.
Mw geniet intens van de zachtheid van de poes en van mijn handen die aan de poes zijn verbonden. Als we samen de poes weer in de tas stoppen, zegt ze dankjewel. Ze pakt mijn gezicht vast en drukt er een paar kussen op. Ontroert door dit magische moment verlaat ik de kamer. Kan je een beter afscheid hebben van zo’n intensieve reis?

Boven aan de trappen ontmoeten we elkaar als groep miMakkers. Kloet, Knuf, Bakkie, Cato en ik Tobi geven elkaar een stevige groepsknuffel. De neuzen kunnen af, de pakken uit en alles kan de koffer in. Nu nog samen even een middag genieten van Boedapest en even lekker tot rust komen.