miMakkers werken ook het weekend door

Twee jaar terug hebben Cato en ik een bijzondere ontmoeting gehad met de Oerman (zie verslag 7 oktober 2013). Het doet ons dan ook groot genoegen om hem nu in de huiskamer op een bed te zien liggen. Ik kruip op het bed aan het voeteneinde. Al snel gaan zijn ogen half open en gaat zijn hand open . Ik zie dit als een uitnodiging en leg mijn hand in de zijne, zijn hand sluit om de mijne. Een tijd lang zitten we zo in de rust te genieten van elkaars aanwezigheid. In mijn ooghoek zie ik Cato voorbijschuiven. Zij is zo druk in haar spel dat ze een stoel over het hoofd ziet. Ze botst daar frontaal tegen op. Een man, die van af het begin al niets van ons wil weten, en ons liever ziet gaan dan komen ziet dit gebeuren en schiet in de lach. Hij schrikt van zich zelf en herstelt zich zelf snel, om maar niet te lachen om de clowns. Bij mij en de Oerman word het wat onrustig (het is ook bijna etenstijd). De Oerman krijg de drukte om hem heen duidelijk mee en laat goed van zich horen. onze handen laten elkaar los en we sluiten het bezoek af. Als Cato en ik de huiskamer verlaten hoor ik nog net één man heel blij reageren (wie zou dat toch zijn?).

Na onze lunch kom ik mijn kamer uit. Bakkie staat al in de gang en heeft druk contact met de bouwvakkers, die hier aan het verbouwen zijn. Als ze naast me staat laat ze haar sleutel bos vallen. Uit reflex gooi ik de mijne er naast en voor dat we het weten hebben we een wedstrijdje wie de langste afstand af kan leggen met zijn spullen. De bouwvakkers hebben de grootste lol en er word druk gefilmd. We sluiten af door onze brommer te starten en weg te rijden waar een (cazoe =brom fluitje)al niet goed voor is.

We besluiten naar de ouderen groep te gaan. Al voor de deur hebben we contact met de jongens. Zij willen de deur voor ons open doen maar worden terug geroepen door de verzorgers. Als ze door hebben dat er clowns voor de deur staan gaat de deur wel open. We komen binnen, al snel vinden we onze eigen weg. Ik beland op een bank tussen de tafels. Aan het hoofd van de tafel kwam af en toe een man zitten met een minder vriendelijke uitstraling. Elke keer als ik hij kwam zitten knikte ik hem toe. Toen hij wat langer bleef zitten schoof ik zijn kant op. Langzaam begon ik hem te spiegelen de man volgden al mijn bewegingen. Soms raakte onzen handen elkaar en soms onze hoofden. Opeens pakte hij me in een stevige omhelzing vast en kuste me uitgebreid op de wang . Ik kuste op zijn wang weer terug. Daar zaten we weer naast elkaar maar nu met de wetenschap dat uitstraling lang niet altijd alles zegt.