Zondag in het teken van afscheid
Blijf op de hoogte en volg voorjaars reis 2023
18 Oktober 2015 | Hongarije, Dunaalmás
In Dunaalmas begon deze zondag voor sommigen van ons wel heel vroeg. Als een hele goede vriendin van Piek heel ziek blijkt te zijn is heeft dat wel impact. Zo’n bericht en bellen met thuis maakt heel emoties los. Voor haar en kamergenoot Liek een nacht om niet zo maar te vergeten. Tijdens het ontbijt delen we met elkaar de verhalen en horen machteloos het hele verhaal aan. De neus op voor Piek gaat het vanochtend, niet worden. De rol die ze stoer aanneemt als fotograaf laat haar ook niet onberoerd. De jongens die haar schuil zien gaan achter de lens, voelen haar emoties feilloos aan . Als er eentje haar "op een eigen wijze" troost komt brengen stromen weer de tranen.
In twee koppeltjes bezoeken we deze ochtend de “de Reus”en de MCG groep. De niveaus in de groepen zijn verticaal te noemen, Ze zijn er altijd mannen die rondlopen en van zich laten horen en zien. Ook is er een stel dat altijd op bed ligt en altijd in afwachting is of er iets met ze die dag zal gebeuren. De hogere niveau jongens, die op de sociowoning wonen, lopen als hulpbegeleiders op de groepen rond. Zij brengen en halen was, brengen het eten en helpen met het vervoer van de bedlegerige jongens richting de douchebrancard.
De man die bij binnenkomst van Bakkie op een bed ligt maakt een rochelend geluid , hoest en proest. Als ik erbij sta komt er snel een verzorgster aan die hem met een ferme veeg de rochel van zijn shirt en bedlaken veegt. Het benauwde gevoel is nu langzaam verdwenen er komt weer wat meer rust in het tengere lijf van de man. Ik kijk goed wat zijn aandacht pakt. De blik die aanvankelijk naar het plafond staart verandert langzaam . Hij kijkt soms even naar naar mijn hoofddeksel . Ik ben ondertussen op mijn knieën naast zijn bed in de huiskamer gaan zitten. De nabijheid van mij maakt het zo ook mogelijk beter af te stemmen op de geluiden die hij maakt. Heel langzaam maken we de geluiden samen , ontspant hij wat meer zijn lichaam en draait iets naar me toe. De introductie van Woef de knuffelhond pakt direct zijn aandacht, er verschijnt langzaam een vage glimlach op zijn gezicht. Omdat ik met mijn rug naar de rest van de mannen in de huiskamer zit lukt het ons, ondanks de hectiek in de groep, om er zo ´een moment echt even samen´ van te maken. De zachte hond blijft bij hem achter.
Met Kloet ontstaat er nog mooi spel waarbij de ukelele en een injectiespuit een grote rol spelen. Namen verpakken in vals spel en zang…dat valt nog niet mee. Het incasseren van injecties in onze billen van een uitgekookt mannetje ( “de prinses, bijnaam…zeult altijd met een damestasje rond…) doen we heel goed en graag. Hij geniet er van en zoekt soms even steun bij een verzorgster....want spannend is het wel voor hem!
De kar met de warme middag maaltijd , gevolgd door het dekken van tafels en opwinding bij de mannen op de groep , geeft ons aan dat dit bezoek er al weer opzit.
Na een geweldige kerkdienst met een zaal vol mannen , waarbij luidkeels wordt meegezongen en bij het aanroepen van Jezus de armen in lucht gaan , is het alweer tijd weer ons afscheid. In vol ornaat met muziek gaan we met zijn vijven, alle groepen over. Een feestelijk afscheid hier….. en tot volgend jaar.
In twee koppeltjes bezoeken we deze ochtend de “de Reus”en de MCG groep. De niveaus in de groepen zijn verticaal te noemen, Ze zijn er altijd mannen die rondlopen en van zich laten horen en zien. Ook is er een stel dat altijd op bed ligt en altijd in afwachting is of er iets met ze die dag zal gebeuren. De hogere niveau jongens, die op de sociowoning wonen, lopen als hulpbegeleiders op de groepen rond. Zij brengen en halen was, brengen het eten en helpen met het vervoer van de bedlegerige jongens richting de douchebrancard.
De man die bij binnenkomst van Bakkie op een bed ligt maakt een rochelend geluid , hoest en proest. Als ik erbij sta komt er snel een verzorgster aan die hem met een ferme veeg de rochel van zijn shirt en bedlaken veegt. Het benauwde gevoel is nu langzaam verdwenen er komt weer wat meer rust in het tengere lijf van de man. Ik kijk goed wat zijn aandacht pakt. De blik die aanvankelijk naar het plafond staart verandert langzaam . Hij kijkt soms even naar naar mijn hoofddeksel . Ik ben ondertussen op mijn knieën naast zijn bed in de huiskamer gaan zitten. De nabijheid van mij maakt het zo ook mogelijk beter af te stemmen op de geluiden die hij maakt. Heel langzaam maken we de geluiden samen , ontspant hij wat meer zijn lichaam en draait iets naar me toe. De introductie van Woef de knuffelhond pakt direct zijn aandacht, er verschijnt langzaam een vage glimlach op zijn gezicht. Omdat ik met mijn rug naar de rest van de mannen in de huiskamer zit lukt het ons, ondanks de hectiek in de groep, om er zo ´een moment echt even samen´ van te maken. De zachte hond blijft bij hem achter.
Met Kloet ontstaat er nog mooi spel waarbij de ukelele en een injectiespuit een grote rol spelen. Namen verpakken in vals spel en zang…dat valt nog niet mee. Het incasseren van injecties in onze billen van een uitgekookt mannetje ( “de prinses, bijnaam…zeult altijd met een damestasje rond…) doen we heel goed en graag. Hij geniet er van en zoekt soms even steun bij een verzorgster....want spannend is het wel voor hem!
De kar met de warme middag maaltijd , gevolgd door het dekken van tafels en opwinding bij de mannen op de groep , geeft ons aan dat dit bezoek er al weer opzit.
Na een geweldige kerkdienst met een zaal vol mannen , waarbij luidkeels wordt meegezongen en bij het aanroepen van Jezus de armen in lucht gaan , is het alweer tijd weer ons afscheid. In vol ornaat met muziek gaan we met zijn vijven, alle groepen over. Een feestelijk afscheid hier….. en tot volgend jaar.
-
18 Oktober 2015 - 18:27
Nel Hoogervorst:
Lieve miMakkers, wat een impact zal dat inderdaad zijn! Piek, heel veel sterkte en snel naar je vriendin! Maar wat zijn er weer prachtige ontmeotingen geweest! Mooie foto's weer. Petje af voor jullie en een diepe buiging! Dankjulliewel voor het delen. En een goed reis terug naar huis! Een warme groet van mij, Nel -
18 Oktober 2015 - 18:28
Nel Hoogervorst:
Of gaan jullie nog naar een ander huis? En nog niet naar huis? Ik lees het wel! Liefs, Nel -
18 Oktober 2015 - 19:34
Jesca:
Even een warm hart speciaal voor Angelique Piek. Zo te horen is er slecht nieuws voor Ellen. Wat vreselijk. En wat naar dat je dat zo ver weg moet horen. Jij die altijd alles voor anderen doet verdient nu zelf veel knuffels en warmte. Gelukkig zijn je Mi Makker vrienden bij je en kunnen de jongens reageren op je emoties. Een lach en een traan tegelijk! Dag lieverd, ik denk aan je, met warmte!!!!
Knuffel Jesca -
18 Oktober 2015 - 19:51
Bernadette:
Stilte, heb even geen woorden, denk aan jullie en speciaal aan Piek. Goede reis naar Boedapest. -
18 Oktober 2015 - 20:07
Judith:
.....Daarom hebben wij die handen
en die armen
om, als het koud wordt
elkaar te verwarmen...... -
18 Oktober 2015 - 21:14
Sacha Van De Ven:
Lieve Piek, heel veel sterkte! En een hele dikke knuffel van mij.
En lieve miMakkervrienden jullie ook!
Bijzonder om te lezen dat jullie zo professioneel toch jullie neus opzetten.
Wederom Chapeau! -
19 Oktober 2015 - 13:45
Ronny:
Sterkte daar toegewenst. Ondanks het verdriet toch weer een prachtig verhaal. Wat een prachtig werk doen jullie. Grt, Ronny -
19 Oktober 2015 - 17:12
Marleen Moonen.:
Jeetje wat een narigheid, heel veel sterkte, ook voor de andere MiMakkers.
Een goede reis terug naar Nederland.
Gaan jullie met z'n alle weer terug naar huis, of hoe zit het eigenlijk???
Groetjes...xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
