Het is goed!
Blijf op de hoogte en volg voorjaars reis 2023
08 Oktober 2013 | Hongarije, Dunaalmás
Vanmorgen zijn we naar de bewoners gegaan van het huis waar we verblijven. Hier wonen 100 mensen met dementie.
We zijn gevraagd door ons contactpersoon Krisztina om naar etage 2 en 3 te gaan. Maar we krijgen ook het verzoek om naar Gizella te gaan. Gizella is een 83 jarige vrouw die vorig jaar Teuntje en Cato op bezoek gehad heeft bij de gymnastiek. Zij heeft het gehele jaar door, nog gesproken over dit bezoek en vraagt met regelmaat aan Krisztina wanneer de miMakkers uit Holland komen. Een miMakker zegt altijd JA, dus op naar Gizella… Wij hebben enige twijfels hoe Gizella er uit ziet, we twijfelen namelijk tussen 2 dames. Maar bij binnenkomst is het meteen duidelijk bij wie we moeten zijn. Een vrolijke dame, zwaait naar ons en wenkt dat we naar haar toe mogen komen. Na enige gymoefeningen, waar vooral Teuntje niet onderuit kan, gaan we 1 voor 1 bij haar aan. Gizella geniet volop en na veel geknuffel en een fanatiek half uurtje, gaan we samen naar de afdelingen terug. Ze zit hierbij in haar rolstoel op de schoot van Knuf en wordt begeleid door Cato. De zuster rijdt de rolstoel met de hele stoet voorzichtig naar de afdeling. Prachtige momenten waar we allemaal geen genoeg van kunnen krijgen, maar ja er wachten nog meer mensen op ons. Langzaam aan wordt het contact afgebouwd en gaan we door. Vele mooie momenten volgen elkaar op.
Waarvan er één contact voor Knuf heel bijzonder te noemen is. Twee jaar geleden heeft zij een man ontmoet die toen op de gang aan het lopen was. Zij ontmoetten elkaar en in het bijzijn van verzorging en miMakkers zijn zij toen "getrouwd" op de gang. Regelmatig werd toen de bruidsmars in gezet en werden ze begeleid door Katoe op de mondharmonica. Dit was een heel speciaal moment! Toen we gisteren met zijn allen over de afdeling liepen, herkende ze deze man meteen.
Bakkie gaf met een lach aan dat deze man “voor haar” was , waarop Knuf meteen antwoordde dat dit niet kon, want ZIJ waren immers “getrouwd”.
Vandaag zit deze man op zijn kamer die hij deelt met drie andere mannen. Een van hen is terminaal en heeft bezoek van zijn dierbare. Om deze reden gaat Knuf bijna onzichtbaar naar binnen, maar groet even kort het bezoek van deze man. Daarna gaat ze naast de man zitten waarover ze schrijft. Hij heeft zijn ogen gesloten en door het geluid wat ze maakt ziet ze hem langzaam zijn ogen openen. Hij kijkt haar aan , maar ziet haar nog niet. Langzaam komt ze dichterbij en gaat ze meer voor hem zitten. Hierop blijft hij ze hem aankijken, maar heeft het idee dat hij haar nog niet echt ziet. In een tempo dat op elkaar afgestemd is, gaan langzaam hun handen open en vallen deze bij elkaar samen. Hand in hand fluit Knuf een deuntje, wat over gaat in de bruidsmars. Ineens ziet ze dat de man haar echt ziet. Door de “bruidsmars” veranderen zijn ogen zichtbaar. Hij knikt daarbij, zo van “ JA ”. De bruidsmars gaat over in een ander deuntje en komt zo af en toe weer in het deuntje naar voren. Na een tijdje lopen ze weer samen over de gang en herhaalde de geschiedenis zich. Ze lopen zeer vertrouwd samen over de gang en kijken elkaar af en toe eens aan. Het is goed! Bij het afscheid nemen raken hun voorhoofden elkaar en hebben ze samen een tijdje zo gestaan. Knuf voelt de tranen in haar ogen staan want dit is waar het om gaat…….
Langzaam aan loop ze terug… daar staan Teuntje Cato Tobi en Bakkie iedereen met zijn en haar emotie. Phoe phoe…..
Terwijl zij bij staan te komen zien ze Bakkie vanaf de gang een kamer binnen gaan. Zij wordt gewenkt door het bezoek die aan het bed staat van de ernstig zieke man . De man in bed kijkt Bakkie heel even aan maar is daarna weer “weg”. De vrouw heeft het duidelijk moeilijk met de situatie van haar dierbare en vertelt in tranen haar verhaal aan Bakkie. Zij trekt Bakkie als vanzelf naar zich toe. Een arm , knuffels, kussen…de vrouw is begrepen en getroost….. het eten komt binnen….ze pakt haar zorgende taak voor haar geliefde weer op.
Met zijn vijven kijken we elkaar nog even aan en realiseren ons, dat dit het laatste bezoek is.
Bij de lunch treffen wij Krisztina. We komen tot de conclusie dat we volgend jaar in plaats van een dagdeel, twee dagdelen naar de afdelingen zullen gaan. Waardoor we meer mensen kunnen bezoeken. Moe en voldaan zijn we daarna de stad gaan verkennen. We belanden na een busrit als zwartrijders, want waar en hoe kom je aan een kaartje, bij de grootste Synagoge van Europa.
We zijn gevraagd door ons contactpersoon Krisztina om naar etage 2 en 3 te gaan. Maar we krijgen ook het verzoek om naar Gizella te gaan. Gizella is een 83 jarige vrouw die vorig jaar Teuntje en Cato op bezoek gehad heeft bij de gymnastiek. Zij heeft het gehele jaar door, nog gesproken over dit bezoek en vraagt met regelmaat aan Krisztina wanneer de miMakkers uit Holland komen. Een miMakker zegt altijd JA, dus op naar Gizella… Wij hebben enige twijfels hoe Gizella er uit ziet, we twijfelen namelijk tussen 2 dames. Maar bij binnenkomst is het meteen duidelijk bij wie we moeten zijn. Een vrolijke dame, zwaait naar ons en wenkt dat we naar haar toe mogen komen. Na enige gymoefeningen, waar vooral Teuntje niet onderuit kan, gaan we 1 voor 1 bij haar aan. Gizella geniet volop en na veel geknuffel en een fanatiek half uurtje, gaan we samen naar de afdelingen terug. Ze zit hierbij in haar rolstoel op de schoot van Knuf en wordt begeleid door Cato. De zuster rijdt de rolstoel met de hele stoet voorzichtig naar de afdeling. Prachtige momenten waar we allemaal geen genoeg van kunnen krijgen, maar ja er wachten nog meer mensen op ons. Langzaam aan wordt het contact afgebouwd en gaan we door. Vele mooie momenten volgen elkaar op.
Waarvan er één contact voor Knuf heel bijzonder te noemen is. Twee jaar geleden heeft zij een man ontmoet die toen op de gang aan het lopen was. Zij ontmoetten elkaar en in het bijzijn van verzorging en miMakkers zijn zij toen "getrouwd" op de gang. Regelmatig werd toen de bruidsmars in gezet en werden ze begeleid door Katoe op de mondharmonica. Dit was een heel speciaal moment! Toen we gisteren met zijn allen over de afdeling liepen, herkende ze deze man meteen.
Bakkie gaf met een lach aan dat deze man “voor haar” was , waarop Knuf meteen antwoordde dat dit niet kon, want ZIJ waren immers “getrouwd”.
Vandaag zit deze man op zijn kamer die hij deelt met drie andere mannen. Een van hen is terminaal en heeft bezoek van zijn dierbare. Om deze reden gaat Knuf bijna onzichtbaar naar binnen, maar groet even kort het bezoek van deze man. Daarna gaat ze naast de man zitten waarover ze schrijft. Hij heeft zijn ogen gesloten en door het geluid wat ze maakt ziet ze hem langzaam zijn ogen openen. Hij kijkt haar aan , maar ziet haar nog niet. Langzaam komt ze dichterbij en gaat ze meer voor hem zitten. Hierop blijft hij ze hem aankijken, maar heeft het idee dat hij haar nog niet echt ziet. In een tempo dat op elkaar afgestemd is, gaan langzaam hun handen open en vallen deze bij elkaar samen. Hand in hand fluit Knuf een deuntje, wat over gaat in de bruidsmars. Ineens ziet ze dat de man haar echt ziet. Door de “bruidsmars” veranderen zijn ogen zichtbaar. Hij knikt daarbij, zo van “ JA ”. De bruidsmars gaat over in een ander deuntje en komt zo af en toe weer in het deuntje naar voren. Na een tijdje lopen ze weer samen over de gang en herhaalde de geschiedenis zich. Ze lopen zeer vertrouwd samen over de gang en kijken elkaar af en toe eens aan. Het is goed! Bij het afscheid nemen raken hun voorhoofden elkaar en hebben ze samen een tijdje zo gestaan. Knuf voelt de tranen in haar ogen staan want dit is waar het om gaat…….
Langzaam aan loop ze terug… daar staan Teuntje Cato Tobi en Bakkie iedereen met zijn en haar emotie. Phoe phoe…..
Terwijl zij bij staan te komen zien ze Bakkie vanaf de gang een kamer binnen gaan. Zij wordt gewenkt door het bezoek die aan het bed staat van de ernstig zieke man . De man in bed kijkt Bakkie heel even aan maar is daarna weer “weg”. De vrouw heeft het duidelijk moeilijk met de situatie van haar dierbare en vertelt in tranen haar verhaal aan Bakkie. Zij trekt Bakkie als vanzelf naar zich toe. Een arm , knuffels, kussen…de vrouw is begrepen en getroost….. het eten komt binnen….ze pakt haar zorgende taak voor haar geliefde weer op.
Met zijn vijven kijken we elkaar nog even aan en realiseren ons, dat dit het laatste bezoek is.
Bij de lunch treffen wij Krisztina. We komen tot de conclusie dat we volgend jaar in plaats van een dagdeel, twee dagdelen naar de afdelingen zullen gaan. Waardoor we meer mensen kunnen bezoeken. Moe en voldaan zijn we daarna de stad gaan verkennen. We belanden na een busrit als zwartrijders, want waar en hoe kom je aan een kaartje, bij de grootste Synagoge van Europa.
-
08 Oktober 2013 - 17:05
Neeltje ( MiMakker Loeloe):
Wat een prachtige en ontroerende ontmoetingen weer! -
08 Oktober 2013 - 18:54
Trudy(Flups):
Hallo Lieve collega's,
Nou heb ik het de hele week droog proberen te houden tijdens het lezen van jullie verslagen....dat is bijna gelukt.. -
08 Oktober 2013 - 19:29
Marie-claire Schoenmakers ( Bluumke):
Wat super toch dat jullie dit doen. Echt Respect. Het kost natuurlijk veel energie maar ik denk zeker dat je die dubbel en dwars weer terug krijgt. Alvast een hele goede terugreis met een koffer vol dierbaren herinneringen... Liefs xx Marie-claire -
08 Oktober 2013 - 21:36
Elly JaDoe:
MOOOOOOI!!!!!!!!!!!!
X ELLY -
08 Oktober 2013 - 22:50
Marleen Moonen:
Jeetje wat een ontroerende verhaal, zelfs ik moest een traantje weg pinken.
Ik weet verder geen woorden uit te brengen, wat zijn jullie goed, en wat maken jullie deze mensen gelukkig.
Mijn grote waardering en respect naar jullie toe....poeh....
Liefs met een dikke knuffels voor jullie allemaal Mimakkers,
Marleen Moonen -
09 Oktober 2013 - 07:01
Tonnie Van Den Bos ( Toke):
Wat mooi en kostbaar om dit te mogen meemaken, geweldig om te lezen, dank jullie wel! X
-
09 Oktober 2013 - 10:22
Sacha:
Lieve miMakkers,
bruidje Knuf, en Teuntje Cato Tobi en Bakkie een hele goede reis terug naar Nederland, de koffers leeg, maar een koffer aan mooie momenten en ontmoetingen gaat mee terug.
Dankjewel dat we ze hebben mogen delen!
Een dikke zoen, een stevige omhelzing
ik hou van jullie !
Sacha -
09 Oktober 2013 - 10:23
Yvonne (Vonkie):
Prachtig prachtig wat een emotie.. Heerlijk te lezen dat er weer een geslaagde dag is geweest.
dikke knuff vonkie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
