Tot slot

We zijn in de trein naar Budapest de week aan het overdenken.
Deze reis waren we een dagje korter in Hongarije omdat we niet terecht konden in het verpleeghuis in Budapest. Ze zijn daar aan een grote verbouwing bezig. Dus ook het kinderziekenhuis konden we niet bezoeken.
Het valt ons op dat we in hele korte tijd veel bewoners bij naam kenden of persoonlijkheden konden omschrijven. Dit gaf een vertrouwd gevoel. Dit kwam door de intensieve contacten maar ook doordat de vrouwen en kinderen 24 uur per dag om ons heen zijn geweest. ’s Morgens als we ons gingen douchen, op de gangen, samen ontbijten, als we naar buiten gingen en natuurlijk overdag tijdens ons spel.
Het is een knuffelige omgeving. Dit vrouwenhuis verschilt van het mannenhuis in sfeer en energie. Het gedrag van de bewoners is overwegend rustiger en vrolijker.
Het huis is door de bouw en de kleuren en de ligging minder deprimerend. Bewoners kunnen overal vrij rondlopen. Daardoor waren er wel heel veel bewoners met een vrijheid beperkende maatregel. De manier hoe ze de hiërarchie in de groep onderling bepalen kan je wel vergelijken. (Dit kennen we in nederland lang niet zo nadrukkelijk)

De directrice was positief en benadrukte dat we altijd welkom zijn. Ze heeft onze manier van benaderen gezien en is zich daardoor bewust geworden van de gevoelens en het gedrag van de bewoners en het groepsproces. Dit werd ons verteld door onze contactpersoon.
Hij en zijn vrouw (de activiteitenbegeleidster) waren ook heel erg betrokken en zouden het fijn vinden als we vaker zouden komen.
We zijn bedankt met een mooi typisch cadeau van het huis. We hebben zelf de sponsorspullen overhandigt aan de activiteitenbegeleidster die ze op een zinvolle manier zal verdelen.

We kunnen met een heel fijn en voldaan gevoel terugkijken op afgelopen week.
Henk, Judith, Trudy, Caren

Even nog een beeld schetsen waar vooral miMakkers zich van alles bij kunnen voorstellen:
Onze Juut had haar clownskoffer vol met frutsels, fratsels, doosjes, veren, sjalen, muziekjes en… en… en… volgepropt en als handbagage mee. Je voelt hem al aankomen, ja hoor bij de douane moest de koffer open. Alle en echt alle materialen werden stuk voor stuk met zorg uit de koffer uitgeplozen, bevoelt, bekeken en besnuffelt. Daar kwam de oorzaak – er zat toch echt een gevaarlijk metalen gasflesje in haar koffer- of was het toch een draaiorgeltje waar een prachtig muziekje genaamd “Für Elise” uitkwam?
De douanebeamte had nog nooit zo’n kleurrijke koffer onderzocht zei ze.

Na de reis was het een warm onthaal op het vliegveld. Ook dank aan Liek (de Kraker) en Piek (Konijn) “Büszkek vagynk rád” De bloem, nemen we met gepaste trots in ontvangst ;)

Namens de projectgroep Barát willen we hierbij ook al onze sponsoren hartelijk danken voor de mogelijkheid om de mooie contactmomenten te brengen.
Ook een bedankje aan Marcel, Sjaak en Angela die de opening naar de bewoners van Magdaleneum mogelijk hebben gemaakt.

Wordt vervolgd.