Zondag, Met hart en ziel

Vanmorgen hebben we (Trudy, Flups en Caren, Katoe) trommels meegenomen en waren we in de tuin met een groep. Van een vorige ervaring wist ik dat dit een groep was met veel vrouwen die vreemden niet snel dichtbij laten komen. We hoopten met ritme, herhalingen en hiermee meegaan in de bewegingen van de ander om zo toch een vorm van contact te kunnen maken. Van samenspel kwam niet zo heel veel omdat we ons toch individueel gingen focussen. Flups tikkende op een koebel, zorgde voor de heldere lichte klank toen ik op afstand op zoek ging naar de afstemming bij een vrouw op een bank, die zich van voor naar achter bewoog. Ik had snel haar ritme te pakken, en had wel een kwartier nodig om dichterbij te komen zonder dat ze zich bedreigt zou kunnen voelen. Het was wel lekker om samen dit spel te spelen. Alles om me heen te vergeten en me te richten om alleen maar een acceptatie van nabijheid te bereiken. Dit kon dan ook alleen maar omdat Flups er bij was zodat ik niet op mijn omgeving hoefde te letten. Het was veel tegelijk: om een ritme te blijven aanpassen, goed te blijven kijken naar kleine veranderingen in haar en dan op die momenten een passend geluid er bij te maken. Het voelde goed. De opbouw klopte en toen ik dan ook eindelijk naast haar op mijn hurken zat was er af en toe een stilte waarin ze tegen me sprak en zelfs langs de trommel aaide en stiekem ook mijn hand daarbij aanraakte. Dit kon niet te lang duren want ik merkte dat het spannend werd. Deze situatie was dan ook een mooi moment om weer af te bouwen.
Zoals ik deze mooie ervaring nu opschrijf denk ik dat het voor haar een herinnering in haar hart zal zijn. Het gaat om het moment, de behoefte aan erkenning, het zijn. Het unieke van dit moment. Tja, ik wil het voor jullie graag omschrijven en ook graag delen, maar alleen ik heb het geluk gehad om dit te mogen ervaren. ;)

Caren