Dag 7; Dans, gezang en een lied

Vanochtend hebben wij als miMakkers het verzoek gekregen om ons te laten zien op de eerste en tweede verdieping van het verpleeghuis. In vol ornaat eerst met de lift van de slaapetage naar de eerste.
Met Bummel Petrus op het boxje in de tas van Meeltje, lopen we zingend en ontmoetend over de lange gang.
Wij zien glinsterende ogen van met name oudere vrouwen, die al snel het ritme oppakken. Ook sluiten er later nog een paar dames aan die Ooke en Kloet eerst in hun kamers hadden ontmoet.

Deze ouderen hebben nog niet te maken met dementie. Zij genieten van de kleurige kleding en de vreugde die wij als een warme deken om hen heen slaan. Wij houden elkaar vast, maken minidanspasjes, omhelzen en lachen, lachen en lachen. En taal is geen variété voor dit eerlijke contact.

De bonte stoet vertrekt met toegestopte chocola, kussen op onze wangen en handen en veel 'kussenum' (dankjewel).

Meeltje en Laloo komen op een 6-persoonsslaapkamer. Twee mannen liggen er op bed. De zon is voor de een al genoeg warmte en licht en Laloo laat daarom alleen haar presentie voelen. Hij is niet alleen.
Meeltje wordt echter zeer uitvoerig bekeken, waarna deze man zijn verhaal begint te vertellen en zich begrepen voelt.

Als je alleen een kort moment zou kijken naar deze twee, dan zou dit een raar onderonsje zijn die de buitenwereld niet zou begrijpen.
Maar hun communicatie bloeit en uiteindelijk komt het tot een lied van hart tot hart.