In de knoop – uit de knoop

Onderweg naar de ontbijtzaal werden we met knuffels en applaus en hele blije gezichten op de gang opgewacht.
Na de voorbereiding gingen we op weg als Baráters in 2 groepen van 3. Juut Cato en Katoe gingen eerst naar de kindergroep. In de eerste huiskamer staan 6 bedden en een grote kinderbox. 2 kinderen waren uit bed en zaten in een rolstoel. We hebben er voor gekozen om met z’n drieën hier naar binnen te gaan. Dit is namelijk een groep die om hele rustige benadering vraagt. Dat klinkt misschien tegenstrijdig maar doordat we heel individueel met een kind contact maken en elkaar toch voelen en horen bouw je samen een fijne sfeer op. Juut vertelt haar verhaal:
“Ik merkte dat de opbouw van het contact sneller ging dan vorig jaar. Het doof-blinde meisje in de box kon vorig jaar minimaal lichamelijk contact verdragen. Nu heeft ze bij mij op schoot gezeten met haar hoofd tegen mijn borstkas. Ik neuriede en ze genoot van de trillingen van mijn stem. We wiegden samen heen en weer.”
Tegen etenstijd kwamen 4 ouders meehelpen en er ontstond een hele vrolijke sfeer waarbij ouders miMakkers voor de gek hielden en daar zichtbaar van genoten. Deze ochtend merkten we dat de verzorgenden heel rustig aanwezig waren als we in de huiskamers bezig waren. Het was soms een puzzel om de tv of radio uit te zetten, maar dat werden dan ook leuke dilemma’s.
s’middags na het eten komen we weer bij de groepen aan en overal waren alle lampen uit en het was heel stil. Een heel aantal kinderen waren nu in rolstoelen op de gang gezet. De bedden kunnen dan opgemaakt worden en de kamer gelucht en schoongepoetst. Het gaf de gelegenheid om langzaam aan de contacten uit te bouwen tot een feestje met zingen, tikken, samen bewegen, rammelen en knuffelen. Er kwam een mooie energie los. Het werd een groepsgebeuren. Cato zat op een rollator en werd door een bewoonster door de gang geduwd.
Hun schaterende lach werkte aanstekelijk. Wij sprongen aan de kant want er zat flink de vaart in. Ondanks het vele geluid kreeg Katoe contact met het meisje aan het raam. Zij zat achter een activiteitenbord, bewoog stereotiep van voor naar achter en keek ons niet aan. Katoe had een houten vogelfluitje, het hoge trillertje hoorde ze en meteen was ze stil. Ze keek in de richting van het geluid. Een brede glimlach, zag Katoe en er was oogcontact. Dit herhaalde zich vele malen. Ze bleef ons volgen en bleef de vrolijke open blik houden de rest van de middag.
Juut zat op de grond in de knoop met een bewoonster samen, en ze moesten bevrijd worden. De bewoners zoeken veel lichamelijk contact. Ze knuffelen, stoeien, pakken je vast en raken je vaak zachtjes aan. Dus dat je met een miMakker een keer in de knoop komt is ook niet zo gek.