vrijdag

De ochtend startte zeer bijzonder. We kregen een voorstelling aangeboden door de activiteitenbegeleidsters, de pastor met een groep bewoners.

We waren zeer ontroerd (de tranen biggelden voorzichtig over onze wang) door de puurheid en de intensiteit waarmee het sprookje en de 3 dansen gebracht werden.

De voorstelling werd abrupt gestopt omdat er een klein vrachtwagentje met appels uitgeladen moest worden. Dit werd met veel plezier en gedrevenheid gedaan. En daarna weer vol overgave verder met de voorstelling.

We hoorden later dat ze al lang voorstellingen maakten, maar dat pas sinds een jaar of twee dit met plezier en lachende gezichten gedaan wordt.

De middag waren we in een groep waar behoefte was aan hebben tot het op is. Het leek alsof ze heel veel te kort kwamen. Materialen werden allemaal gepakt en weer weggelegd zonder er aandacht aan te besteden. Het ging in een razend tempo. We kregen nauwelijks kans om langer contact op te bouwen omdat er dan anderen weer indringend de aandacht voor zichzelf opeisten door fysiek ons weg te trekken.
Nu we onze gedachten uitwisselen is het voor ons een uitdaging om wederom een bezoek te brengen aan deze huiskamer met heel weinig materialen of alleen een bal.

Morgen schrijft miMakker Wies over een individueel contactmoment.

Daarna op de kinderafdeling; Bij de vorige afdeling was het een rap tempo, hier in de ruimte nog veel sneller. Nu lagen er kinderen op bed die alle aandacht nodig hadden en kinderen die veel acties ondernamen. Alles liep doorelkaar. Hierdoor was het lastig om de kinderen in bed in rust te benaderen en de prille opgebouwde contacten uit t e bouwen.
Voor het eerst verdwenen alle materialen en konden we ze ook niet meer vinden.

Het volgende hoogtepunt van de dag was de aankomst van Henk. We zitten hier nu lekker met z'n vieren en praten, praten, lachen, praten en typen tussendoor.

Morgen meer....