Ook vrijdag.
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg voorjaars reis 2023
25 Juni 2010 | Hongarije, Dunaalmás
De gymnastiekbal was mijn hulpje om contact te maken met een jongen.
Hij zat in een hoge rolstoel, het bovenlijf ontbloot en in korte broek wiegde hij van links naar rechts. De hoofdsteun en de banden die om hem heen zaten hielden hem recht. De armen gekruist, onder zijn kin, stijf tegen zich aan. Hij beet af en toe hard op zijn nagels. De verzorgende die zag dat ik contact met wilde maken seinde dat hij niet op zijn handen mocht bijten…. De bal rolde langzaam naar hem toe en ik kon naast hem zitten, en naar hem opkijken. Als hij wiebelde kon ik lekker meedeinen. Hij maakte geen geluid, de ingang naar hem, waren zijn bewegingen. Ik hoorde Juut buiten een mooi ritme neuriën, als vanzelf ging ik er iets van overnemen. De jongen zat even stil en keek mijn richting in. Daarna weer wat onrustig wiebelend. Ik ook. Mijn neuriën werd dieper van klank en ging tijdens de wat langere posen van rust ook trager. Ik merkte dat de geluiden van mezelf meer keelklanken werden. De jongen zat nu stil en stijf. Mijn hoofd ging wat dichter naar hem toe. Mijn eigen geluid leek wat didgeridoo- achtig. Wonderlijk hoe rustgevend het voor mezelf was. Voor hem blijkbaar ook, zijn spierspanning veranderde. Het was fijn om te merken dat we afgestemd waren. En toen kwam de dweil. Mevrouw bleef voor ons staan en ik voelde meer dan ik zag dat ze wachtte op actie van mij. Ik wilde het contact niet verbreken en bleef eigenwijs zitten met het risico dat het niet in dank afgenomen werd. Het duurde even en toen voelde ik de dweil langs mijn voet afgaan en langzaam verdwijnen. We waren weer samen. Toch maar even wiebelen samen, neuriën en vrij snel kwamen de diepe trillende klanken. Mijn adem kwam tegen zijn lijf, hij leunde ietsje pietsje meer naar mijn kant. Dat was een geweldig moment. Het duurde niet lang en ik zag zijn ene hand uit zijn mond zakken en zich openen. Die bleef steunen op zijn andere arm. Dit was goed. Meer hoefde niet.
Caren (Katoe)
Hij zat in een hoge rolstoel, het bovenlijf ontbloot en in korte broek wiegde hij van links naar rechts. De hoofdsteun en de banden die om hem heen zaten hielden hem recht. De armen gekruist, onder zijn kin, stijf tegen zich aan. Hij beet af en toe hard op zijn nagels. De verzorgende die zag dat ik contact met wilde maken seinde dat hij niet op zijn handen mocht bijten…. De bal rolde langzaam naar hem toe en ik kon naast hem zitten, en naar hem opkijken. Als hij wiebelde kon ik lekker meedeinen. Hij maakte geen geluid, de ingang naar hem, waren zijn bewegingen. Ik hoorde Juut buiten een mooi ritme neuriën, als vanzelf ging ik er iets van overnemen. De jongen zat even stil en keek mijn richting in. Daarna weer wat onrustig wiebelend. Ik ook. Mijn neuriën werd dieper van klank en ging tijdens de wat langere posen van rust ook trager. Ik merkte dat de geluiden van mezelf meer keelklanken werden. De jongen zat nu stil en stijf. Mijn hoofd ging wat dichter naar hem toe. Mijn eigen geluid leek wat didgeridoo- achtig. Wonderlijk hoe rustgevend het voor mezelf was. Voor hem blijkbaar ook, zijn spierspanning veranderde. Het was fijn om te merken dat we afgestemd waren. En toen kwam de dweil. Mevrouw bleef voor ons staan en ik voelde meer dan ik zag dat ze wachtte op actie van mij. Ik wilde het contact niet verbreken en bleef eigenwijs zitten met het risico dat het niet in dank afgenomen werd. Het duurde even en toen voelde ik de dweil langs mijn voet afgaan en langzaam verdwijnen. We waren weer samen. Toch maar even wiebelen samen, neuriën en vrij snel kwamen de diepe trillende klanken. Mijn adem kwam tegen zijn lijf, hij leunde ietsje pietsje meer naar mijn kant. Dat was een geweldig moment. Het duurde niet lang en ik zag zijn ene hand uit zijn mond zakken en zich openen. Die bleef steunen op zijn andere arm. Dit was goed. Meer hoefde niet.
Caren (Katoe)
-
25 Juni 2010 - 19:50
Sacha:
Lieve Katoe,
tijdens het lezen van je verslag voelde ik de trillingen van de klanken, niet echt natuurlijk, maar wel invoelbaar. Wat bijzonder en wat goed dat dit na de dweil weer verder kon gaan....
Die dweil, eigenlijk komisch als je het zo leest, maar ongelooflijk storend in het moment.
Wat prettig dat je eigenwijsheid daarin je zo van pas kwam, haha
Lieve mensen, en lieve Katoe, ik ben zo benieuwd naar het verslag van morgen. De foto's spreken ook boekdelen. Wie heeft ze gemaakt?? Een fotograaf met oog voor contact en schoonheid, petje af !!
Voor straks welterusten, doe de andere miMakkers een knuf, en een in het bijzonder voor jou Katoe ! -
25 Juni 2010 - 21:01
Rita:
Wauw, bijzondere ervaringen in woorden en beelden. Dank je wel. -
26 Juni 2010 - 02:59
Lieke:
hoi lieve Elly,
wat mooi om deze verslagen te lezen zeg. Ik heb net nog wat geld over gemaakt om lekker fruit te kunnen kopen. Ik zit nu zelf in Seattle en vertrek morgen op een roadtrip richting Montana... zin in!! Fijne tijd daar,
liefs en een kus Lieke -
26 Juni 2010 - 10:57
Gerja:
Mooi! Heb er geen woorden voor. -
26 Juni 2010 - 19:14
Es Miel Rob En Sam:
Ah wat bijzonder mooi en ... tja geen woorden alleen een bijzonder fijn gevoel!! Dikke kus van ons en we zijn trots op je -
29 Juni 2010 - 20:41
Hanny (victoria):
Hoi, Caren, Elly, leuk jullie verslagen te lezen. Fantastisch om de gelegenheid te krijgen om deze ervaringen op te doen en wat fijn om deze mensen zoveel van jullie zelf te mogen geven.
Veel succes verder en ook voor de andere mimakkers. Veel liefs.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
