Ook vrijdag.

De gymnastiekbal was mijn hulpje om contact te maken met een jongen.
Hij zat in een hoge rolstoel, het bovenlijf ontbloot en in korte broek wiegde hij van links naar rechts. De hoofdsteun en de banden die om hem heen zaten hielden hem recht. De armen gekruist, onder zijn kin, stijf tegen zich aan. Hij beet af en toe hard op zijn nagels. De verzorgende die zag dat ik contact met wilde maken seinde dat hij niet op zijn handen mocht bijten…. De bal rolde langzaam naar hem toe en ik kon naast hem zitten, en naar hem opkijken. Als hij wiebelde kon ik lekker meedeinen. Hij maakte geen geluid, de ingang naar hem, waren zijn bewegingen. Ik hoorde Juut buiten een mooi ritme neuriën, als vanzelf ging ik er iets van overnemen. De jongen zat even stil en keek mijn richting in. Daarna weer wat onrustig wiebelend. Ik ook. Mijn neuriën werd dieper van klank en ging tijdens de wat langere posen van rust ook trager. Ik merkte dat de geluiden van mezelf meer keelklanken werden. De jongen zat nu stil en stijf. Mijn hoofd ging wat dichter naar hem toe. Mijn eigen geluid leek wat didgeridoo- achtig. Wonderlijk hoe rustgevend het voor mezelf was. Voor hem blijkbaar ook, zijn spierspanning veranderde. Het was fijn om te merken dat we afgestemd waren. En toen kwam de dweil. Mevrouw bleef voor ons staan en ik voelde meer dan ik zag dat ze wachtte op actie van mij. Ik wilde het contact niet verbreken en bleef eigenwijs zitten met het risico dat het niet in dank afgenomen werd. Het duurde even en toen voelde ik de dweil langs mijn voet afgaan en langzaam verdwijnen. We waren weer samen. Toch maar even wiebelen samen, neuriën en vrij snel kwamen de diepe trillende klanken. Mijn adem kwam tegen zijn lijf, hij leunde ietsje pietsje meer naar mijn kant. Dat was een geweldig moment. Het duurde niet lang en ik zag zijn ene hand uit zijn mond zakken en zich openen. Die bleef steunen op zijn andere arm. Dit was goed. Meer hoefde niet.

Caren (Katoe)