Vrijdag 25 juni.
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg voorjaars reis 2023
25 Juni 2010 | Hongarije, Dunaalmás
Vandaag ben ik in de ochtend samen met Caren(Katoe) naar een groep gegaan waar meervoudig gehandicapten wonen.
Na wat acrobatiek op de trap (we hadden een gymnastiekbal bij ons, dus je begrijpt…)waren we al aardig opgewarmd. We moesten ons ook nog een weg banen door een afdeling waar bouwvakkers hard aan het werk waren voor de renovatie, en we hebben ze de stuipen op het lijf gejaagd door (net niet)in de pas gestorte vloer te stappen.
Zodoende kwamen we door de achterdeur binnen in de kamer met 8 bedden waar zwaar gehandicapte jongens de hele dag liggen.
Het gaf wat onrust, het ging iets te abrupt, maar Katoe en ik probeerden meteen individueel het contact aan te gaan.
Ik richtte me op een man die heel hard lag te schreeuwen, en zocht zijn ogen, later zijn handen. Het ging goed, maar het schreeuwen bleef, waarop een verzorgster ingreep!
Ze trok de stekker eruit en reed het bed naar buiten, op de veranda…
Zoiets overrompelt je, vooral als het zonder communicatie gebeurt, maar ik liet me niet uit het veld slaan, en ging erachteraan. Buiten ging het contact verder. Ik begon een kort melodietje te neuriën, wat ik steeds herhaalde. Er kwam rust, hij volgde me terwijl ik mijn koffer opende en er een grote rode voile uithaalde, en een groen zacht ding. Dat tegen zijn wang, ontspande hem. Langzaam trok ik de rode voile over ons heen, we verwenen samen in een rode gloed.
Oogcontact, stilte, een glimlach…
Zo neuriënd en wiegend hebben we een poos samen in de rode wereld gezeten. Langzaam heb ik het contact weer afgebouwd, en de rust bleef, gelukkig.
Toen ik naar binnen keek, zag ik Katoe neurïend, in cadans, zich tussen de andere jongens bewegen in een hele harmonieuze sfeer.
Ik ben naar de andere kamer gegaan. Waar ook weer 8 jongens lagen.
En daar heb ik…..
Ach er gebeurt hier zoveel, we kunnen hier zo fijn werken, en het mooie is, dat, in vergelijking met vorig jaar, het contact met de verzorgenden beter is, en ze over het algemeen beter lijken te begrijpen wat we komen doen.
Het was goed dat de workshop aan het begin van de week was.
Judith (Juut)
Na wat acrobatiek op de trap (we hadden een gymnastiekbal bij ons, dus je begrijpt…)waren we al aardig opgewarmd. We moesten ons ook nog een weg banen door een afdeling waar bouwvakkers hard aan het werk waren voor de renovatie, en we hebben ze de stuipen op het lijf gejaagd door (net niet)in de pas gestorte vloer te stappen.
Zodoende kwamen we door de achterdeur binnen in de kamer met 8 bedden waar zwaar gehandicapte jongens de hele dag liggen.
Het gaf wat onrust, het ging iets te abrupt, maar Katoe en ik probeerden meteen individueel het contact aan te gaan.
Ik richtte me op een man die heel hard lag te schreeuwen, en zocht zijn ogen, later zijn handen. Het ging goed, maar het schreeuwen bleef, waarop een verzorgster ingreep!
Ze trok de stekker eruit en reed het bed naar buiten, op de veranda…
Zoiets overrompelt je, vooral als het zonder communicatie gebeurt, maar ik liet me niet uit het veld slaan, en ging erachteraan. Buiten ging het contact verder. Ik begon een kort melodietje te neuriën, wat ik steeds herhaalde. Er kwam rust, hij volgde me terwijl ik mijn koffer opende en er een grote rode voile uithaalde, en een groen zacht ding. Dat tegen zijn wang, ontspande hem. Langzaam trok ik de rode voile over ons heen, we verwenen samen in een rode gloed.
Oogcontact, stilte, een glimlach…
Zo neuriënd en wiegend hebben we een poos samen in de rode wereld gezeten. Langzaam heb ik het contact weer afgebouwd, en de rust bleef, gelukkig.
Toen ik naar binnen keek, zag ik Katoe neurïend, in cadans, zich tussen de andere jongens bewegen in een hele harmonieuze sfeer.
Ik ben naar de andere kamer gegaan. Waar ook weer 8 jongens lagen.
En daar heb ik…..
Ach er gebeurt hier zoveel, we kunnen hier zo fijn werken, en het mooie is, dat, in vergelijking met vorig jaar, het contact met de verzorgenden beter is, en ze over het algemeen beter lijken te begrijpen wat we komen doen.
Het was goed dat de workshop aan het begin van de week was.
Judith (Juut)
-
25 Juni 2010 - 19:56
Sacha:
Lieve Juut, ik had je verhaal nog niet gelezen, maar ook bij jouw verslag liep ik als het ware mee naar binnen en zag de jongens in bed liggen. Jullie schrijven allemaal zo beeldend, dat ik er de tranen van in mijn ogen krijg. Prachtig. Prachtig !
Juutje, wt dapper dat je het bed achterna gegaan bent, en wat een heerlijkheid dat jullie uiteindelijk in die rode gloed samen waren !
Jullie zijn keien, en het contact wat je uiteindelijk ondanks het schreeuwen in het begin samen met deze man gehad hebt, moet wel helend werken !!
Kus Sacha, en geeft ze allemaal daar een zoen ! -
26 Juni 2010 - 11:02
Gerja:
Prachtig. En inderdaad wat Sacha zegt, zo beelden geschreven dat je al lezende het voor je ziet en er zelfs nog wat van leert!
-
27 Juni 2010 - 10:23
Anneke:
Hé mam!
wat een mooi verhaal! en leuke foto's!
vertel je meer als je thuis bent? ik ben heel benieuwd. geniet van alles en iedereen om je heen! en tot volgende week!
Dikke kus,
Anneke
-
27 Juni 2010 - 10:37
De Ragels:
Mooie beschrijving,heel ontroerend.Veelsterkte en creativiteit gewenst.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
