Vers van de pers

Vandaag is de beurt aan mij om jullie te voorzien van een verslag. De afgelopen dagen hebben ook op mij veel indruk gemaakt. Ik besef dat wij met “Nederlandse” ogen kijken, en dat er anders gewerkt wordt dan bij ons. En ja, ook ik vind het moeilijk om te zien dat medewerkers staande eten geven , dat bewoners zich amper kunnen bewegen omdat ze 3 lagen incontinentiemateriaal aan hebben zodat verschonen verder geen tijd kost, maar ik heb ook bij sommige medewerkers gezien dat er wel een woordje gesproken word tegen de jongens of dat er een aai over de bol komt. Gelukkig maar , bovendien ontvangen zij ons – na de eerste verbazing – hartelijk. Steeds meer en meer blijkt dat niet alleen de jongens los komen , maar dat we ook een aangename afleiding blijken te zijn voor een groot aantal medewerkers. Ze moedigen bewoners aan om naar ons toe te gaan, de rode neuzen komen weer tevoorschijn van ons vorige bezoek en ja, blijkbaar doen wij ook een aanslag op hun lachspieren ! De bezoeken aan de diverse bewoners zijn zeer bijzonder, meestal komt er een reactie ,klein of groot, maar bovenal zie ik hen veel genieten van de aandacht speciaal voor hen. En de groepsprocessen die ontstaan geven energie in heel de ruimte. Je merkt dat bewoners elkaar helpen. Dat gaat soms ook wel heel ver… Er zijn ook bewoners die “meehelpen” in de bewonerszorg met alle mogelijke gevolgen van dien.( zie verslag van Ron). Helaas kreeg ik toch het idee dat deze mannen zich op die manier wat privileges toe kunnen eigenen…. Weer loslaten dat idee, ja we moeten echt aan het einde van de dag steeds evalueren, dat levert wel eens tranen op, en dan weer loslaten en weer verder en vooral genieten van de vele mooie momenten en van hun genieten !!! De reacties op ons clownswerk zijn kleine cadeautjes ,maar soms ook heel breekbaar, het lijntje is dun.
Vanochtend kwam ik na al heel intensieve momenten met 2 zwaar autistische jongens uit op een slaapkamer , op een bed zie ik een berg dekens , er steken 2 voeten onderuit, die vastgebonden liggen met dikke repen stof. Ik neurie door een gat in het deken dat ik voorzichtig een piepklein stukje heb opgetild, speciaal voor diegene die zich onder de berg dekens bevindt. Na enkele minuten komt er een hand door het gat naar buiten…Beetje bij beetje kan ik de deken iets verder optillen. Grote ogen kijken me aan en ik zie het daarbinnen gebeuren…. Zijn duim zoekt een weg naar zijn mond en hij slaat de deken van zich af. Hij schuift in zijn scheurpak , en stort zich op de repen stof om zijn voeten, die moeten eraf, eraf, eraf… En het lukt hem , ( Yes, het lukt hem!) hij schuift uit bed, de duim zoekt weer een weg naar zijn mond en hij loopt (!) door de slaapkamer… Ik ben inmiddels buiten zijn beleving. Maar mijn lijntje is ook even heel dun, en breekbaar en ik heb zojuist een groot cadeau ontvangen, waar ik buiten de deur echt wat tranen om moet laten…. Ik ben klaar voor vandaag !
Clown Flups, Trudy