Verslag Maandag 8 juni

Log maandag
Tja vandaag alweer de laatste keer spelen in het jongenshuis. Vanmiddag gaan we al naar Budapest om daar morgen te spelen in een PG huis.
We krijgen een bijzonder gesprek bij het ontbijt met Marcel en Gonnie (vrijwilligster uit Nederland die hier 3 jaar wil blijven werken in dit huis).
Daarna gaan we de huiskamers in. Het is indringend dat e een hoog gegil horen als we binnen komen. Tobi en ik klemmen zich aan elkaar vast. Langzaam gaan we de slaapkamer in. Het gegil op de achtergrond gaat door merg en been. We blijven tegen elkaar aan staan. Ik kijk rond of i keen deur kan dicht doen ,maar er is geen deur. Dan maar verder gaan. We gaan uiteen en Tobi gaat naar het tweede bed en ik naar het eerste. Een jongeman kijkt langzaam indringend naar mij. Prachtig om zachtjes mijn hoofd te laten zakken zodat we elkaar kunnen zien. Het is mooi om te merken dat hij mee gaat in het neuriën en later met het bal gooien. Hij geniet met volle teugen.
Een jongeman die in het laatste bed ligt kijkt zonder emotie de ruimte in. Ik begin langzaam met zingen terwijl ik dichterbij kom. Er ontstaat een mooi spel waarbij hij geluid mee maakt en ere ontstaat vanuit het niets een ritmische melodie. Uit het niets komt er ineens een harde schaterlach. Ook slaat hij ineens mij hard. Maar ik herinner mij de woorden van Trudy die zei dat deze jongens zo graag contact willen maken, maar niet hun kracht hierin kennen. Van daaruit kan ik hard mee slaan en hard lachen. Hij krijgt een brede smile en schatert honderduit.
Vanuit een ooghoek zie ik Tobi in bed kruipen bij een man die ritmisch steeds heen en weer beweegt, tobi beweegt mee. Prachtig om te zien.
Een jongentje die altijd lijkt te huilen, huilt en kijkt mij aan. Hij bonkt met zijn hoofd tegen zijn kussen van de rolstoel. Langzaam kom ik dichterbij en kan hem aanraken. Er zijn bijzondere momenten waarin hij mij dwars door mijn ziel aankijkt. Hij wordt rustiger en is stil. Ik streel hem en geef kusjes op zijn hand. Hij ontspant en kijkt mij aan. Dan komt mijn hoofd tegen zijn hoofd aan. Er ontstaat een klankkast effect en het geluid resoneert door onze hoofden heen. Zo mooi. Hij is stil en maakt zachtjes geluiden mee. Ik ben blij. Hij is voor het eerst stil en is ontspannen.
Ach en zo zijn er vandaag nog wel 15 van die momenten. Wat was het bijzonder. Wat is het goed dat we hier zijn en wat ben ik dankbaar dat ik daar deel van uit mocht maken. Wat maken we een boel mee met de jongens, maar ook met elkaar. Af en toe hebben ons berichten bereikt vanuit het thuis front die heftig waren, maar samen zijn we sterk en zijn we enorm gegroeid aan elkaar.
We sluiten af met een geweldig afscheid. Wauw!
En dan……eten! Na 5 dagen krijg ik het echt niet meer door mijn keel. Ik kan het ook haast niet meer zien. Gatver wat ziet het er afschuwelijk uit en het smaakt nog erger dan dat. Ik leef op appels en mandarijntjes en sedert weken slobbert mijn broek rond mijn benen en kan de riem in het laatste gaatje. Ook Trudy krijgt het deze middag niet meer door de strot.
En dan de afsluiting!!!!! De brandweer kwam met een oefening. Een groot badschuimslagveld op het gras met alle bewoners. Wij waren net gedoucht en sprongen direct in het schuim! Wat een feest. Het schuim toren hoog, we kunnen er onderdoor lopen. Judith springt er vol in en schaterlacht de hele ruimte bij elkaar. Wat een feest. Ook Marcel krijgen we zo gek dat hij er in springt en ook Ron waagt zich er aan. Kletsnat zijn we en dus moeten we ons weer omkleden omdat we zo de auto niet in mogen. En nu…op weg naar Budapest alwaar wij morgen gaan spelen in een huis met PG bewoners.
Elly (oftewel JaDoe)