Internationale Vrouwendag

Bij ons in Nederland, waar iedereen tenslotte allemaal gelijk is, vieren we dit niet zo, maar hier in Hongarije wordt het uitbundig gevierd . Gisteren kon je hier overal bloemen en chocolaatjes kopen om elke vrouw in Hongarije in de bloemen en de chocola te zetten. Zelfs aan het middageten kon je zien dat er iets te vieren viel; een gebakje als toetje en een zeer smakelijke maaltijd met fruitsoep vooraf!
Maar die kant van het feest wilde ik u eigenlijk niet laten zien. Ik wilde u kennis laten maken met een bijzondere groep dames van rond de 80. Ze waren door zusters in de gang gezet alwaar wij de verrassing van de dag waren. Na dat de regelpiet eh... zuster eindelijk begreep dat ze stil moest zijn kregen de dames in kwestie eindelijk de aandacht die ze verdienden. Langzaam aan werden we ontdekt en vriendelijk toegelachen. Er werd voorzichtig meegezongen met een bekende melodie. de poes werd geknuffeld, de verweerde vrouwen (met wat voor verhaal dan ook achter zich) lieten het zich welgevallen en genoten zeer. Ja inderdaad, we mochten vanmorgen in het naast ons gelegen verpleeghuis spelen.
Ook wil ik het hebben over die bijzondere groep vrouwen waar we ons al de hele week tussen mogen bewegen, als clown, maar ook gewoon als onszelf. Wat mij opvalt is dat deze dames ieder voor zichzelf een moment kiezen wanneer ze met ons contact willen. Sommigen verkiezen het luidruchtige spel, terwijl anderen rustig afwachten tot ze in hun eigen stille hoekjes opgezocht worden door ons. En dan ontrolt zich een verstild spel waarin het pure ontmoeten centraal staat. Foezieka ontmoet ons meestal op de gang boven. (Dan zijn we vaak nog zonder neus.) Ze koestert ons, oefent onze namen, en knuffelt en kust ons graag. Dan Bubba. Zij is een vrouw die meestal buiten loopt en daardoor niet veel bij ons in de buurt is. Zij kiest ook haar moment heel bewust; vanmiddag was het zo ver. In alle rust (voor zover dat mogelijk is in de gang) hebben we daar onze ontmoeting gehad. En daarin zijn we weer een stap verder gegaan dan vorig jaar. Nu belandden we samen onder een grote blauwe doek. Ik kreeg een gulle, schaterende lach, die verderop nog te horen was, zo vertelde me later een collega. Vanaf het begin dat ik hier kom (al meer dan 7 jaar geleden) hebben we samen zo onze momenten gekozen. Altijd afgestemd op wat zij aangeeft. En zo bouwen we onze relatie steeds verder uit.
Ach, mijn verhaal word te lang en ik raak maar niet uit verteld op deze Vrouwendag. Deze vrouwen hier mogen niet vergeten worden en met dit blog worden ze zo een beetje zichtbaar voor de buitenwereld. Potver...... wat voel ik me vereerd.
Henk