Belevingsgerichte Ducktape, Wegtheater en Muziek

Vanmorgen vroeg vertrokken we naar de buren, het Emmaus; een instelling voor mensen met dementie. We waren weer, net als ieder jaar, daar welkom op de gesloten afdeling. Prachtige oude mensen, zoals je ze overal aantreft. En zeeën van ervaring en mildheid die je in de ogen leest. Hartelijke, ontroerende, diep-menselijke ontmoetingen. (Met een pyama waarop staat 'little bad girl'.) Als we bereid zijn om onze opvattingen van schoonheid een beetje aan te passen misschien zouden we dan bereid zijn om ons te laten inspireren door hen? Tegenwoordig zijn we toch zo spiritueel? En als je bereid bent om te onthaasten is dat meteen twee vliegen in een klap.

De instelling is ingericht met veel hygiënisch tegelwerk. Hierdoor kwam het werk en gepraat van het personeel heel storend over. Zo nadenkende daarover zou een rolletje belevingsgerichte ducktape (met Barátlogo) geen overbodige luxe zijn. En niet eens zo ver van de meligheid af ook...

Tussen de middag genoten we van het mooie weer. Ik stond aan de weg de automobilisten toe te zwaaien samen met Tobi. Puur genieten als je de reacties ziet: ontzet, gegeneerd, stuiplach, enthousiast. Een dame sprong zelfs van de fiets om uitgebreid foto's te maken. Heerlijk.

Na de middagpauze pakten we de draad weer op in ons gasthuis. Letterlijk, want wat we afgelopen dagen opgebouwd hebben, was niet weg. Mensen die voorheen schuchter of angstig waren kropen bij ons op schoot of gaven spontaan een knuffel. Plien maakte samen met de bewoners muziek en iedereen genoot. Bakkie en Tobi dolden in het groot of in het klein. Het was een feest van liefde. Zelfs het personeel zat aandachtig te kijken en zocht contact om van gedachten te wisselen over hun meiden (die nu ook een beetje de onze zijn). Ik ben zo benieuwd hoe de maandag uit gaat pakken...