maandagochtend 28 juni 2010

Maandagochtend, 28 juni 2010. laatste ochtend voor vertrek,

Jadoe en ik, we dwaalden door het gebouw, op zoek naar de groep die we wilden bezoeken.

Klinkt gek, maar na al die tijd raken we nog steeds de weg kwijt in dit vreemde gebouw.
Maar dan;gevonden.
Wat werden we hartelijk ontvangen.
Zo’n ruimte, waar 20 volwassen mannen zich in bewegen, waarvan de helft iets met je wil; geloof me, het komt behoorlijk op je af…
JaDoe heeft een bijzonder feestelijk sfeertje neer weten te zetten samen met bewoners en een heleboel vlaggen.
Mijn koffer kwam op tafel terecht en twee mannen hebben hem samen opengeblazen(ja,dat kan.). Voor hen ontstond er daarna een soort Efteling, doordat alles wat geluid maakt, geurt, rolt, zacht is, wappert, en kleuren heeft rondgaat in de ruimte.
De rode voile ontvouwde zich uit het doosje, en een jongen kroop eronder,en heeft een uur lang in de rode wereld vertoefd, waar hij soms mensen tegen kwam die er ook onder kropen.
Wat grappig, vanuit mijn ooghoek zag ik JaDoe ook in een tentje zitten met een jongen. Het zag er zacht en intiem uit.
Ik ging naast een man liggen die op de grond op zijn hand lag te bijten. Ojee, het bijten ging over in slaan, tegen zijn hoofd. Vermanend werd er naar hem geschreeuwd door een verzorgende. Ik pakte zijn hand, bewoog hem op de muziek, die via een mp3 tje uit mijn zak kwam. Hij maakte een verwonderd geluid, hield zijn hoofd scheef, luisterend, kalmeerde.
Hij kwam rechtop, bewoog op de muziek, ging staan, ik volgde hem. We gingen wiegen, zachtjes, rustig. De glimlach, de ontspanning.
Toen gebeurde er iets liefs; een bewoner gaf de man een bellenblaas in zijn hand; hier pak dit maar, niet meer slaan.
Ik was geraakt.
JaDoe zat op bed bij een bewoner,die uitgebreid de vlindertjes op haar schoenen aan het bestuderen was.
En toen; de klok; we moesten gaan;inpakken, opruimen, eten, en vertrekken naar Boedapest.
Nog even dansen, nog even een kus, nog even zwaaien…
Zoiets als Siejo werd er geroepen; dat betekend tot ziens. Veel bewoners zwaaide ons uit, een hield de deur voor ons open.
Dag lieverds, tot volgend jaar.
Op de gang even traantjes drogen.

Judith (Juut)