zondag 27 juni 2010

Zondag 27 juni

Ook op zondag ochtend nog voldoende inspiratie over om de ochtend te gaan clownen.
Vandaag ga ik naar de kelder, waar ca. 20 jongens zich bevinden in een ruimte van ca. 6x6 m
Er staan kasten tegen de muur, een aantal tafels, stoelen, 2 bedden en er ligt was. Aan een tafel zitten twee mannen, verschillende sokken liggen netjes naast elkaar op de tafel. Het lijkt erop dat dezelfde sokken bij elkaar gezocht mogen worden. Een jongen gaat staan en wijst naar een sok, ik maak blijkbaar het juiste gebaar en wordt toegelaten in het sokken territorium …Mijn tas wordt nieuwsgierig bekeken en ik onderzoek vrolijk mee, er komt een oranje autowashandschoen uit, en even later nog 1… Zo dat klopt ook weer , 2 van de zelfde en voldaan lachen ze tegen elkaar en tegen mij. Er is contact , ook tussen hen. Ik hoor een aantal harde bonken en draai me naar het geluid. Een jongen slaat zichzelf met zijn hoofd een aantal keren tegen de kast, loopt weer weg, hij blijft heen en weer lopen, tussen een tafel en de kast en bonkt zowel op de kast als op de tafel. De jongens om hem heen lijken er niet echt op te reageren ogenschijnlijk, misschien merken zij het niet meer op in deze kakofonie van omgevingsgeluid ?of kunnen zij inmiddels al heel goed een aantal zintuigen sluiten…? of hebben er wat prikkels bij ? Hij wordt totaal genegeerd, ik zie ook geen personeel meer…Ik ben inmiddels op een bed gaan zitten en hij komt ineens naast me zitten,in een impuls sluit ik hem in mijn armen, hij laat dit toe, voor een sec. of 10. Staat weer op en gaat lopen. Ik besluit in zijn loopcadans mee te gaan, totdat ik voel dat hij me weer opmerkt, hij pakt mijn pols vast en sleept me mee naar de gang. Donker omhult ons en we lopen heen en weer. Dan gaat hij weer de ruimte in, laat mij los en reageert de prikkels weer af door te bonken tegen de kast, de tafel blijft achterwege. Wel ontstaat er een geluid. Een hoge snerpende schreeuw . Hij staat weer op en ik volg hem weer.
Ik stem mezelf en mijn ademhaling op hem af en er ontstaat een afgeleid lager geluid. We gaan weer de gang op en op en neer, ons tempo wordt lager , de spierspanning minder, hij neemt me mee terug naar de ruimte. Hij loopt naar de tafel … ik ga voor de kast zitten. Ik geef hem de ruimte om zijn eigen prikkels te verwerken, maar voel zijn innerlijke schreeuw
om letterlijk gezien, gehoord en gevoeld te worden . Ik stem mij wederom opnieuw op hem af… Hij loopt terug naar mij, heeft de tafel niet aangeraakt. Hij loopt regelrecht op me af en ik kan alleen nog de genegenheid uitstralen die ik voel, hij komt naast me zitten, ik maak contact via mijn handen met zijn rug en sla mijn arm om hem heen. Hij ontspant zijn spieren langzamerhand voel ik en leunt in. Enkele minuten later ligt hij helemaal over mijn benen heen, met zijn hoofd in mijn schoot. Ik streel zachtjes zijn hoofd. Flups heeft zijn innerlijke schreeuw gehoord !

Trudy ( Flups)