maandagochtend 28 juni 2010
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg voorjaars reis 2023
28 Juni 2010 | Hongarije, Dunaalmás
Maandagochtend, 28 juni 2010. laatste ochtend voor vertrek,
Jadoe en ik, we dwaalden door het gebouw, op zoek naar de groep die we wilden bezoeken.
Klinkt gek, maar na al die tijd raken we nog steeds de weg kwijt in dit vreemde gebouw.
Maar dan;gevonden.
Wat werden we hartelijk ontvangen.
Zo’n ruimte, waar 20 volwassen mannen zich in bewegen, waarvan de helft iets met je wil; geloof me, het komt behoorlijk op je af…
JaDoe heeft een bijzonder feestelijk sfeertje neer weten te zetten samen met bewoners en een heleboel vlaggen.
Mijn koffer kwam op tafel terecht en twee mannen hebben hem samen opengeblazen(ja,dat kan.). Voor hen ontstond er daarna een soort Efteling, doordat alles wat geluid maakt, geurt, rolt, zacht is, wappert, en kleuren heeft rondgaat in de ruimte.
De rode voile ontvouwde zich uit het doosje, en een jongen kroop eronder,en heeft een uur lang in de rode wereld vertoefd, waar hij soms mensen tegen kwam die er ook onder kropen.
Wat grappig, vanuit mijn ooghoek zag ik JaDoe ook in een tentje zitten met een jongen. Het zag er zacht en intiem uit.
Ik ging naast een man liggen die op de grond op zijn hand lag te bijten. Ojee, het bijten ging over in slaan, tegen zijn hoofd. Vermanend werd er naar hem geschreeuwd door een verzorgende. Ik pakte zijn hand, bewoog hem op de muziek, die via een mp3 tje uit mijn zak kwam. Hij maakte een verwonderd geluid, hield zijn hoofd scheef, luisterend, kalmeerde.
Hij kwam rechtop, bewoog op de muziek, ging staan, ik volgde hem. We gingen wiegen, zachtjes, rustig. De glimlach, de ontspanning.
Toen gebeurde er iets liefs; een bewoner gaf de man een bellenblaas in zijn hand; hier pak dit maar, niet meer slaan.
Ik was geraakt.
JaDoe zat op bed bij een bewoner,die uitgebreid de vlindertjes op haar schoenen aan het bestuderen was.
En toen; de klok; we moesten gaan;inpakken, opruimen, eten, en vertrekken naar Boedapest.
Nog even dansen, nog even een kus, nog even zwaaien…
Zoiets als Siejo werd er geroepen; dat betekend tot ziens. Veel bewoners zwaaide ons uit, een hield de deur voor ons open.
Dag lieverds, tot volgend jaar.
Op de gang even traantjes drogen.
Judith (Juut)
Jadoe en ik, we dwaalden door het gebouw, op zoek naar de groep die we wilden bezoeken.
Klinkt gek, maar na al die tijd raken we nog steeds de weg kwijt in dit vreemde gebouw.
Maar dan;gevonden.
Wat werden we hartelijk ontvangen.
Zo’n ruimte, waar 20 volwassen mannen zich in bewegen, waarvan de helft iets met je wil; geloof me, het komt behoorlijk op je af…
JaDoe heeft een bijzonder feestelijk sfeertje neer weten te zetten samen met bewoners en een heleboel vlaggen.
Mijn koffer kwam op tafel terecht en twee mannen hebben hem samen opengeblazen(ja,dat kan.). Voor hen ontstond er daarna een soort Efteling, doordat alles wat geluid maakt, geurt, rolt, zacht is, wappert, en kleuren heeft rondgaat in de ruimte.
De rode voile ontvouwde zich uit het doosje, en een jongen kroop eronder,en heeft een uur lang in de rode wereld vertoefd, waar hij soms mensen tegen kwam die er ook onder kropen.
Wat grappig, vanuit mijn ooghoek zag ik JaDoe ook in een tentje zitten met een jongen. Het zag er zacht en intiem uit.
Ik ging naast een man liggen die op de grond op zijn hand lag te bijten. Ojee, het bijten ging over in slaan, tegen zijn hoofd. Vermanend werd er naar hem geschreeuwd door een verzorgende. Ik pakte zijn hand, bewoog hem op de muziek, die via een mp3 tje uit mijn zak kwam. Hij maakte een verwonderd geluid, hield zijn hoofd scheef, luisterend, kalmeerde.
Hij kwam rechtop, bewoog op de muziek, ging staan, ik volgde hem. We gingen wiegen, zachtjes, rustig. De glimlach, de ontspanning.
Toen gebeurde er iets liefs; een bewoner gaf de man een bellenblaas in zijn hand; hier pak dit maar, niet meer slaan.
Ik was geraakt.
JaDoe zat op bed bij een bewoner,die uitgebreid de vlindertjes op haar schoenen aan het bestuderen was.
En toen; de klok; we moesten gaan;inpakken, opruimen, eten, en vertrekken naar Boedapest.
Nog even dansen, nog even een kus, nog even zwaaien…
Zoiets als Siejo werd er geroepen; dat betekend tot ziens. Veel bewoners zwaaide ons uit, een hield de deur voor ons open.
Dag lieverds, tot volgend jaar.
Op de gang even traantjes drogen.
Judith (Juut)
-
28 Juni 2010 - 14:45
Oom Ton:
Hartstikke fijn Judith. Heb je verslag met interesse gelezen en de foto's bekeken.Veel succes en goede reis.
Groetjes,
Oom Ton. -
28 Juni 2010 - 15:31
Carla (Kaat):
Heel veel bewondering voor jullie om dit avontuur aan te gaan. En dan lees ik dat Juut volgend jaar weer gewoon gaat. Respect.
Leuk dat jullie ons deelgenoot maakt met jullie mooie verhalen.
Goede reis naar huis,
Groet Carla (Kaat) -
29 Juni 2010 - 07:51
Jannie:
Wat maken jullie geweldige dingen mee
Geniet ervan,en blijf wie jullie zijn.
Lieve groetjes,
ik bid voor jullie -
25 April 2011 - 11:56
Jacqueline Korte:
Hoi Elly,
Hoe gaat het met je? Je bent actief bezig zie ik. Geweldig.
Leuk initiatief. Ik wens je veel succes in Hongarije. Wij gaan de eerste week van mei. Jammer dat we net langs elkaar heen reizen. Volgende keer beter!
jacqueline korte
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
