jeanny denkt dag 2

Klim-mannetje.

Op de groep waar ik inmiddels voor het vierde jaar kom, loopt een jongen rond. Meestal als we aan elkaar gesnuffeld hebben, verbonden raken en afgestemd, gaat hij klimmen. Dat wil zeggen, ik sta ergens tegen aan. Met zijn 1.55 meter weet hij op zijn eigen tempo via mijn broekspijpen en mouwen (oke ook via mijn zwembandje) naar mijn hoofd te klimmen.
Daar tussen mijn hals en schouders komen zijn lenige armen en hoofd te liggen en laat hij zich bij mij ontspannen los. Zo heb ik de vrijheid genomen om hem het “klim-mannetje” te noemen. Ook omdat ik weet dat hij niet alleen in mij klimt, maar ook graag de hele huiskamer als klimpark gebruikt. Als hij tenminste de kans krijgt van zijn begeleidsterVandaag ging het anders. Ik had hem nog niet ontmoet, totdat hij voorgedragen werd door zijn begeleidster! Ja, dat was hem! Voordat ik het wist was hij van mij naar de buitendeur gelopen en weer terug. Ik hoopte dat het klim-mannetje de moed zou hebben om naar buiten te gaan. Daar hoorde hij toch het meest thuis voelde ik. Ik bleef verbonden en geduldig en uiteindelijk belanden we samen bij de schommelmand buiten. Ik voor de schommel en hij op zijn knieën met zijn gezicht naar mij toe. En wat ik toen zag was iets wat ik in 4 jaar nog niet gezien had! Een lach van ongekende grote kwam naar mij toe. Ik duwde hem, hij die de deur naar buiten voor zichzelf geopend had en zijn klimtalent ingezet had in in de mand te komen. Een gelukkiger moment voor hem en dus ook voor mij had ik me vandaag niet kunnen wensen! -