verslag van Henk
Blijf op de hoogte en volg voorjaars reis 2023
27 Oktober 2016 | Hongarije, Dunaalmás
Uitvoerig drie keer gekust worden door de directrice Livia (de Hongaren kussen normaal met 2) bij het afscheid dat ons ten deel viel, toen we vanavond rond 18.00 uur in Dunalmaas vertrokken.
We hebben gelijk een vervolg afspraak gemaakt voor volgend Jaar waar Livia zichtbaar blij mee was.
Na een pittig dagje miMakkeren stonden we gepakt en gezakt klaar om naar Boedapest af te reizen waar we nu zijn. Vanmorgen 2 groepen bezocht en vanmiddag ook. ‘s Middags mocht ik (Tobi) naar de MCG groep een groep waar jongens liggen die meer zorg nodig hebben. Deze groep proberen we altijd 2 keer per reis te bezoeken. Het viel me op dat ik werd geobserveerd door het personeel toen ik aan het werk was met een jongen. Ik zag dat ze ontroerd raakte toen ik heel subtiel met een oranje doek aan het werk was. Heel langzaam zag ik de jongen ontspannen, zijn handen gingen door aanrakingen van mijn hand steeds verder open. Ook werd ik gade geslagen door een andere jongen met het downsyndroom, die mij steeds bemoedigend op de schouder klopte of over mijn hoofd aaide als ik het zwaar kreeg. Deze jongen is niet meer uit mijn blik veld geweest, steeds dook hij weer op en droeg mijn tas en koffertje over al naar toe. Als laatste ging ik op mijn koffer zitten bij een bed waar een hand door de spijlen hing. Ik blies tegen de hand en raakte hem voorzichtig aan op het ritme van de muziek van Knuf, die ergens in de zelfde kamer ook aan het werk was. We deinden rustig mee op die muziek. De jongen die mij nog steeds volgde kwam op mijn knie zitten en volgde mijn handen. Hij deed mij vervolgens na, ook samen streelden wij de hand . Doordat de hand ontspande wisten we, dit is goed contact. Een mooier afscheid kan je als miMakker niet wensen toch?
We hebben gelijk een vervolg afspraak gemaakt voor volgend Jaar waar Livia zichtbaar blij mee was.
Na een pittig dagje miMakkeren stonden we gepakt en gezakt klaar om naar Boedapest af te reizen waar we nu zijn. Vanmorgen 2 groepen bezocht en vanmiddag ook. ‘s Middags mocht ik (Tobi) naar de MCG groep een groep waar jongens liggen die meer zorg nodig hebben. Deze groep proberen we altijd 2 keer per reis te bezoeken. Het viel me op dat ik werd geobserveerd door het personeel toen ik aan het werk was met een jongen. Ik zag dat ze ontroerd raakte toen ik heel subtiel met een oranje doek aan het werk was. Heel langzaam zag ik de jongen ontspannen, zijn handen gingen door aanrakingen van mijn hand steeds verder open. Ook werd ik gade geslagen door een andere jongen met het downsyndroom, die mij steeds bemoedigend op de schouder klopte of over mijn hoofd aaide als ik het zwaar kreeg. Deze jongen is niet meer uit mijn blik veld geweest, steeds dook hij weer op en droeg mijn tas en koffertje over al naar toe. Als laatste ging ik op mijn koffer zitten bij een bed waar een hand door de spijlen hing. Ik blies tegen de hand en raakte hem voorzichtig aan op het ritme van de muziek van Knuf, die ergens in de zelfde kamer ook aan het werk was. We deinden rustig mee op die muziek. De jongen die mij nog steeds volgde kwam op mijn knie zitten en volgde mijn handen. Hij deed mij vervolgens na, ook samen streelden wij de hand . Doordat de hand ontspande wisten we, dit is goed contact. Een mooier afscheid kan je als miMakker niet wensen toch?
-
27 Oktober 2016 - 23:30
Bernadette:
De filmpjes, foto's en de verslagen zeggen genoeg. En nu zit het in Dunaalmas er al weer op. Hopelijk viel het afscheid een beetje mee. Een goede tijd in Boedapest.
Liefs Bernadette -
28 Oktober 2016 - 09:17
Judith:
Deze handreiking.....mooi afscheid. succes met de volgende stap! -
28 Oktober 2016 - 09:51
Tonnie Van Den Bos:
Prachtig verwoord, ontroerend! X -
28 Oktober 2016 - 19:44
Marleen Moonen :
Wat een mooi verhaal weer, en je raakt er idd ontroert van bij het lezen.
Heel veel succes en plezier in Boedapest.
En een fijn weekend gewenst.
Toy toy.... -
28 Oktober 2016 - 22:54
Trudy ( MiMakker Flups):
Mooie afsluiting ! Er is weer hard gewerkt, veel gegeven en ontvangen. Ik ben trots op mijn barat maatjes ! -
29 Oktober 2016 - 08:50
Kunie Hokken:
Voor de buitenwereld ogenschijnlijk iets kleins en soms zelfs niet zichtbaar.
Voor jullie een immens bereik, als een hand langzaam ontspant.
Voor de mensen daar , denk ik een verrijking
Even samen in het moment staan.....hun moment
Op dat moment zo waardevol...
Chapeau -
31 Oktober 2016 - 12:28
Annemarie:
Zo mooi, zo puur. Kippenvel!
dan weet je toch dat je goed bezig bent als er zo'n mooi contact ontstaat waar de verzorgende en zelfs medebewoners van meegenieten en geïnspireerd door raken. Petje af!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
