12 mei 2011

12 mei 2011

Gisterenavond hebben we een mooie wandeling naar de Donau gemaakt. Bij de ondergaande zon. Ooievaars vliegen hier veelvuldig boven Dunaalmas, en kikkers kwaken, vogels fluiten hun avond lied, een prachtig concert.
Elly was doodop, dook meteen haar bedje in, de rest dronk even een wijntje op het trapje voor de ingang buiten, dat is onze vaste relaxplek ‘s avonds geworden.

Helaas, de wekker had ik vergeten af te zetten dus om kwart voor 6; einde rust….
Nou, ja, op tijd uit de veren dus, en lekker ontbijten, waarna we een plan maakten voor vandaag; Trudy en ik gingen naar de groep waar veel jongens op bed liggen (ernstig meervoudig gehandicapt) en Elly en Henk gingen een etage hoger.
Op de deur van de kantine konden we, met ons beste Hongaars, ontcijferen dat we stonden aangekondigd in de informatie voor het personeel.
We hadden tot onze vreugde al gezien dat er een groep naar buiten gegaan was, om een wandeling door de bossen te gaan maken. En iedereen was uitgelaten en blij. Wat goed zeg, dat dit gebeurt!
Twee andere groepen waren ook buiten, in de tuin, dus voor Elly(Jadoe) en Henk(Toby) was het echt zoeken naar cliënten. Een goed teken,geen 20 bewoners meer dicht op elkaar in een huiskamer.
Het weerzien na een jaar doet heel veel, maakt emoties los.
Op de afdeling waar Trudy(Flups) en ik (Juut) kwamen, was het ook rustig, maar vooral ook omdat de jongens rustig waren. Er was wat herkenning bij sommigen, bij anderen ook niet.
We zagen nieuw personeel, en ook wat nieuwe bewoners(ook ‘s middags).
Veel benauwde hoestbuien kwamen ons tegemoet. Het klonk wat dramatisch maar werd uiteindelijk een hele komische happening omdat ik me door iedere hoestbui omver liet hoesten, en als ik dan opkrabbelde zag ik een jongen die helemaal slap lag van het lachen.
Ik werd op mijn schouder getikt en jongen keek me vragend aan, terwijl hij met zijn handen duidelijk een filmcamera nabootste!!! Caren en Ron jullie worden gemist!!!
In de hoek van een slaapkamer lag een jongen opgekruld, hoofd verstopt. Ik ben wat gaan zingen, met voorzichtige aanraking. Hij ontspande zich, en nog meer toen ik dichterbij kwam.
Toen kwam hij, steunend op zijn elleboog, wat omhoog, en pakte me vast, wilde geknuffeld worden, samen hebben we op ritme van zingen, gewiegd. Moeite om los te komen…

Na het middageten, besloten we naar de kinderafdeling te gaan. Omdat dat een bestorming kan betekenen, kan het beter zijn om met zijn vieren te gaan. En inderdaad!
Alle kinderen zaten buiten, de meeste waren ook actief aanwezig en allen werden ze actiever door onze komst.
Verbaasd was ik om te zien dat de jongen die vorig jaar nog in een donker hoekje zat te bonken, nu buiten was. Hij schoof naar me toe toen ik naast hem op de grond ging zitten, zocht zelf nabijheid, en voelde wat er naast hem zat. Hij stond op, nam me mee en samen hebben we heel wat rondjes gelopen. Een jongen had zijn vest achterstevoren aan, rits dicht op de rug en zijn armen verstopt. Na een tijdje contact zoeken kwamen de armen eruit, om mijn nek, en samen hebben we gedanst en gelopen.
Sommige jongens zijn erg gericht op de inhoud van de tassen en koffer die we bij ons hadden.
Dat was wat overheersend aanwezig, dus mijn koffer had ik opgeborgen, wat spulletjes er uitgehaald.
Mooi om te zien was, dat de stormachtige sfeer waarin we ontvangen werden, veranderde in een sfeer waarin ieder zijn plek vond en veraf of dichtbij ons zat te volgen was en zat te genieten van onze aanwezigheid.
De Avika kreukelfrietvlaggetjes van Elly werden uitvoering onderzocht, uit elkaar gerukt, waarna velen zich bezighielden met wapperen, scheuren, voelen, en jawel; kreukelen.
De strand en skippybal ging over en weer en werd gebruikt om op te trommelen, sabbelen,
Etc.
Het was voor ons erg fijn om te mogen zien dat er meer rust en ontspanning was, sommige zaken ziet er een beetje beter uit. Dit betreft het gebouw, maar ook de inzet van het personeel en het welbevinden van de cliënten.

Juut.