Vuur
Blijf op de hoogte en volg voorjaars reis 2023
05 Oktober 2012 | Hongarije, Dunaalmás
Vandaag hebben we, in tegenstelling tot gisteren, maar kort nagetafeld na het ontbijt, want we wilden alle vier echt op tijd op de groepen zijn. Voor het eerst zijn we in duo’s gaan spelen. Cato en Teuntje samen en Tobi en KNUFwIES . Voordat we naar de jongens gaan maken we een keus uit de vele spulletjes die uit Nederland zijn meegebracht. Vandaag hebben we o.a. twee met rijst gevulde super grote ballonnen in onze tas mee genomen. Als je ermee beweegt krijg je een prachtig geluid. Onderweg naar de groepen belaagt Tobi KNUFwIES al met de ballon, waardoor ze bijna van de trap valt. Gelukkig houden de klompen haar op tijd in balans en is het net goed afgelopen.
Tobi en KNUFwIES maken voor Cato en Teuntje de deur van de groep waar ze gaan spelen heel voorzichtig over. Ja we zijn heel behulpzaam en zorgen goed voor elkaar. Een penetrante geur komt ons tegemoet wat Cato doet besluiten om haar salie aan te steken. Een aantal jongens vindt dit ritueel erg interessant en samen staan we om de brandende salie heen en snuiven de geuren op die de ruimte zuiveren. Plots ziet Cato iets glimmen in haar tas en ze reageert razend snel. Een paar veertjes staan in lichterlaaie. Lichte paniek maar Cato’s reactie is koelbloedig en ze haalt de veertjes uit haar tas en trapt het vuur uit. Het bezoek is dit keer wat korter dan anders. Een van de verzorgenden is kort geleden onverwachts overleden. De mannen gaan vandaag eerder aan tafel , zodat het personeel ’s middags op tijd bij de begrafenis kan zijn.
Cato en Teuntje voelen zich een beetje ongemakkelijk als de borden en de mokken op tafel worden gezet. Maar ook daarmee kun je mooie contactmomenten krijgen. De bekers verstoppen onder een doek levert heel veel lachsalvo’s op. Als het eten wordt gebracht bekijken Cato en Teuntje nog even hoe ieder aan tafel gaat en voor het eten met elkaar een gebedslied aanheft op de melodie van “Zie de wind waait door de bomen”. Cato helpt nog even met het “uitserveren” van een paar borden voordat ze samen met Teuntje afscheid neemt.
Waar zijn Tobi en KNUFwIES? Zij liggen na een voor hen heel rustig en mooi opgebouwde ochtend languit buiten in de zon. Als ware paparazzi besluipen Cato en Teuntje hun maatjes om dit tafereel voor eeuwig vast te leggen.
Tussen de middag was Marcel er even, onze contact persoon. Na wat achtergrond over het huis en wat vragen die we hadden, is hij weer vertrokken. Maandag brengt hij ons naar Boedapest .
Door het gesprek ging de tijd heel snel en moesten we snel lunchen en weer omkleden
om de vloer op te gaan.
En ja daar staan we dan op de toch wel meest heftige groep van het huis de jongens met een meervoudige handicap .Veel jongens in een rolstoel met lichte vergroeiingen en de jongens met ernstige vergroeiingen liggen op bed. We hebben er voor gekozen om weer met zijn vieren te werken. Dat gaat goed en zo krijgen de jongens ook allemaal de aandacht die ze nodig hebben. Ik (Tobi) dwaal wat door de woonkamer, de rest zie ik af dwalen naar de slapkamers. Ik besluit om in de woonkamer te blijven . word al snel vast gepakt en geknuffeld, ik knuffel gedwee terug. Opeens zie ik een arm van een ander jongetje erg uit steken buiten de rolstoel. Ik kijk ondeugend naar hem en dan naar zijn arm. Dat is een mooie kapstok denk ik. Ik doe mijn pet af, laat hem zweven, hang hem op en hij lacht nog harder, helemaal als ik ook mijn jasje uit doe en dat er even bij hang samen met nog wat doeken. Pret alom vooral als er plots een doek valt die eerst zweefde precies op zijn gezicht. Ik bevrijd hem snel . Er komt een betoverende lach op zijn gezicht en ondeugende pretlichtjes in zijn ogen na de “armkapstok” weer leeg gemaakt te hebben, vertrek ik.
Ik dwaal weer door de ruimte. Ik stop bij weer een nieuwe rolstoel waar een spastische jongen in zit. Hij schommelt met zijn hoofd, ik schommel mee. Na een tijdje raken onze handen elkaar en weer wat later elkaars gezicht. Opeens voel ik zijn armen om mijn middel en we maken een buiging naar elkaar. Onze hoofden langs elkaar. Al snel zijn we één geheel als een tweeling in een baarmoeder. Beschut, vertrouwd, warm, intens. Duimen in de mond soms een klein geluidje en heel even oogcontact. Dit mag nog wel 9 maanden duren , maar na 45 minuten is dan toch echt het afscheid daar. Met een tevreden gevoel laten we elkaar los. Ik was het even kwijt waar voor ik hier ben, maar na dit bezoek weet ik het weer . Contact van hart tot hart.
Op dit moment is er € 200,= via het blog gedoneerd voor Barát voor de metamorfose van Henk. We komen nog € 150,= tekort. Er kan nog steeds gedoneerd worden, want er is uitstel van twee dagen.
Graag horen we via het blog wat ieder wil doneren.
Tobi en KNUFwIES maken voor Cato en Teuntje de deur van de groep waar ze gaan spelen heel voorzichtig over. Ja we zijn heel behulpzaam en zorgen goed voor elkaar. Een penetrante geur komt ons tegemoet wat Cato doet besluiten om haar salie aan te steken. Een aantal jongens vindt dit ritueel erg interessant en samen staan we om de brandende salie heen en snuiven de geuren op die de ruimte zuiveren. Plots ziet Cato iets glimmen in haar tas en ze reageert razend snel. Een paar veertjes staan in lichterlaaie. Lichte paniek maar Cato’s reactie is koelbloedig en ze haalt de veertjes uit haar tas en trapt het vuur uit. Het bezoek is dit keer wat korter dan anders. Een van de verzorgenden is kort geleden onverwachts overleden. De mannen gaan vandaag eerder aan tafel , zodat het personeel ’s middags op tijd bij de begrafenis kan zijn.
Cato en Teuntje voelen zich een beetje ongemakkelijk als de borden en de mokken op tafel worden gezet. Maar ook daarmee kun je mooie contactmomenten krijgen. De bekers verstoppen onder een doek levert heel veel lachsalvo’s op. Als het eten wordt gebracht bekijken Cato en Teuntje nog even hoe ieder aan tafel gaat en voor het eten met elkaar een gebedslied aanheft op de melodie van “Zie de wind waait door de bomen”. Cato helpt nog even met het “uitserveren” van een paar borden voordat ze samen met Teuntje afscheid neemt.
Waar zijn Tobi en KNUFwIES? Zij liggen na een voor hen heel rustig en mooi opgebouwde ochtend languit buiten in de zon. Als ware paparazzi besluipen Cato en Teuntje hun maatjes om dit tafereel voor eeuwig vast te leggen.
Tussen de middag was Marcel er even, onze contact persoon. Na wat achtergrond over het huis en wat vragen die we hadden, is hij weer vertrokken. Maandag brengt hij ons naar Boedapest .
Door het gesprek ging de tijd heel snel en moesten we snel lunchen en weer omkleden
om de vloer op te gaan.
En ja daar staan we dan op de toch wel meest heftige groep van het huis de jongens met een meervoudige handicap .Veel jongens in een rolstoel met lichte vergroeiingen en de jongens met ernstige vergroeiingen liggen op bed. We hebben er voor gekozen om weer met zijn vieren te werken. Dat gaat goed en zo krijgen de jongens ook allemaal de aandacht die ze nodig hebben. Ik (Tobi) dwaal wat door de woonkamer, de rest zie ik af dwalen naar de slapkamers. Ik besluit om in de woonkamer te blijven . word al snel vast gepakt en geknuffeld, ik knuffel gedwee terug. Opeens zie ik een arm van een ander jongetje erg uit steken buiten de rolstoel. Ik kijk ondeugend naar hem en dan naar zijn arm. Dat is een mooie kapstok denk ik. Ik doe mijn pet af, laat hem zweven, hang hem op en hij lacht nog harder, helemaal als ik ook mijn jasje uit doe en dat er even bij hang samen met nog wat doeken. Pret alom vooral als er plots een doek valt die eerst zweefde precies op zijn gezicht. Ik bevrijd hem snel . Er komt een betoverende lach op zijn gezicht en ondeugende pretlichtjes in zijn ogen na de “armkapstok” weer leeg gemaakt te hebben, vertrek ik.
Ik dwaal weer door de ruimte. Ik stop bij weer een nieuwe rolstoel waar een spastische jongen in zit. Hij schommelt met zijn hoofd, ik schommel mee. Na een tijdje raken onze handen elkaar en weer wat later elkaars gezicht. Opeens voel ik zijn armen om mijn middel en we maken een buiging naar elkaar. Onze hoofden langs elkaar. Al snel zijn we één geheel als een tweeling in een baarmoeder. Beschut, vertrouwd, warm, intens. Duimen in de mond soms een klein geluidje en heel even oogcontact. Dit mag nog wel 9 maanden duren , maar na 45 minuten is dan toch echt het afscheid daar. Met een tevreden gevoel laten we elkaar los. Ik was het even kwijt waar voor ik hier ben, maar na dit bezoek weet ik het weer . Contact van hart tot hart.
Op dit moment is er € 200,= via het blog gedoneerd voor Barát voor de metamorfose van Henk. We komen nog € 150,= tekort. Er kan nog steeds gedoneerd worden, want er is uitstel van twee dagen.
Graag horen we via het blog wat ieder wil doneren.
-
06 Oktober 2012 - 08:59
Sacha:
Wederom alles zo beeldend geschreven. Als jullie een boekje uitgeven met reisverslagen en foto's, jongens, wat zou dat mooi kunnen zijn.
Die ballonnen met rijst, haha
die veertjes, paniekmoment
de innige knuffel die zo lang mag duren
Je leert er als thuisblijver ook nog veel van : rust, respect en dilemma's, alles des miMakkers.
Wat lijkt me dat fantastisch Tobi, dat er iemand is die je spastische arm gebruikt als kapstok. De humor doorspekt met respect, dat is wat me recht in het hart treft. Als knul in die rolstoel zal het pure lol zijn geweest, iemand die speelt met je spasme, en daar een mooi spel van maakt. Pure acceptatie ..... Je handicap wordt niet meer als handicap gezien .....
Lieve miMakkers, ik zit hier in ons natgeregend kikkerlandje met een glimlach om mijn mond en zie het volgende reisverslag tegemoet.
Sacha
-
06 Oktober 2012 - 11:51
Vera:
hallo miMakkertjes,
Wat fijn om jullie enthousiaste verhalen in de verslagen te lezen.
Wat bijzonder om er voor de jongens weer te zijn.
Wat een mooie contactmomenten.
en.......Henk ik zie je al voor me met een geweldig kapsel, jullie actie moet wel slagen!!!!!!!!!!
Doeiiiiii -
06 Oktober 2012 - 20:13
Raijmakertjes:
Heeej Buufje,
Mooi die verhalen, klinkt allemaal weer goed. Wat geweldig die herkenning van de jongens. Betekend veel! Geniet. Veel liefs uit Volkel. -
06 Oktober 2012 - 21:14
Diny:
Ha vuurvrouwtje en vuurmakkers
Zo...........het vuur spatte er letterlijk en figuurlijk van af. Ik ben niet anders gewend van Cato!!
De foto's spreken voor zich maar toch weer erg indrukwekkend om ook het verhaal erbij te lezen.
Dag mooie MiMakkers -
07 Oktober 2012 - 14:29
Judith:
Hee, Tobihenk....alsof ik er even bij kan zijn, zo schrijf je, wat fijn!
Doe je Marcel heel veel groetjes?
En steek de boel toch maar niet in de fik daar, het is net allemaal opgeknapt. Maar goed dat de brandweer daar af en toe langs komt!
Mooi, die doeken zo in de wind, zo zacht en kleurrijk. Jullie brengen sfeer, kleur, knuffels,aandacht, liefde. wow,tegek.
dikke duimpluim!X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
